Life of Pi

மறையும் வெளிச்சதின்  கோடுகள் தண்ணீரில் அலைஅலையாக பிரதிபலிக்கிறது.
எடையற்று மிதக்கும் நீரில்
இருள தொடங்குகிறது.
அனிச்சையாய் உயிர்
அசைந்தாடுகிறது.
ஆகாயத்தில் எழும்பும் சூரியன்
கதிர்களை அனுப்பி ஒரு
நீண்ட நாளின் தொடக்கத்தை அறிவிக்கிறது. இயலாமையோடு பார்க்கும் கணத்தில்  காலம் சோம்பல் முறித்து எழுகிறது.
கூர்ந்து கவனிக்கும் காலத்துடன் இருக்கிறேன் தனியனாக.
நட்சத்திரங்கள் இறைந்த வானில் இருக்கிறோம். இரவு வருகிறது.
காலம் நிதானமாக தலையை
சிலுப்பி சிலிர்த்து கொள்கிறது.
நிச்சலனம் இன்றி போதாமை வழியும் கண்களோடு அசைவற்று  அங்கேயே நின்று கொண்டிருக்கிறது.
உடல் சுருங்கி உயிர் ஒடுங்கி
துண்டு பகுதியில் வீழ்ந்து கிடக்கிறது.
மறுபடி வெளிச்சம் வந்த போது உப்புகாற்றில் எறிந்த கைகள்
வாஞ்சையோடு நெருங்குகிறது.
இரத்தம் சுண்டி கைகள் நடுங்கிய வண்ணம் இருக்கிறது. அதில்
இரக்கம் இல்லை.மடியில் கிடத்திய போது அழ முடியவில்லை.
கடைசி மூச்சையும் கடைசி நம்பிக்கையும் இழந்து கொண்டிருக்கிறோம்.
ஊசி விழுங்கும் துவாரம்
அளவிற்காவது முன்பு  வெளிச்சம் தெரிந்தது. இப்போது அதுவும் இல்லை.